Merel Stolker (1992, NL) bouwt haar kunstpraktijk rond menselijk contact. Onze relaties zijn iets wat we vaak als vanzelfsprekend zien, wat er voor zorgt dat we maar zelden stilstaan bij alle sociale regels en normen die onopgemerkt onze interacties vormgeven. Als iemand die zelf vaak worstelt met (liefdes)relaties en gevoelens van eenzaamheid, is Merel als kunstenaar al enige jaren bezig met een doorlopend onderzoek hoe ons sociaal contact te bevragen en te verdiepen. Hiervoor gebruikt ze performatieve ingrepen als middel om relationele normen te ontwijken en ruimte te maken voor kwetsbaarheid, speelsheid, onzekerheid en experiment. Zo worden ongeschreven sociale regels binnen haar project, soms letterlijk, herschreven.
Dit uit zich in een praktijk die zich bevindt op het kruisvlak van performance, beeldende kunst en sociaal artistiek werk. Ze werkt projectmatig aan soms kort en soms langer lopende projecten, soms midden in de maatschappij en andere keren meer ingebed binnen de kunstwereld, maar altijd in co-creatie met verschillende participanten. Het gezamenlijke, performatieve onderzoeksproces dat ze hierbinnen aangaat is de kern van haar kunstpraktijk. Dit proces kan uiteindelijk weergegeven worden in interactieve performances, publicaties of expositie, afhankelijk van de context en de betrokken.
Dit uit zich in een praktijk die zich bevindt op het kruisvlak van performance, beeldende kunst en sociaal artistiek werk. Ze werkt projectmatig aan soms kort en soms langer lopende projecten, soms midden in de maatschappij en andere keren meer ingebed binnen de kunstwereld, maar altijd in co-creatie met verschillende participanten. Het gezamenlijke, performatieve onderzoeksproces dat ze hierbinnen aangaat is de kern van haar kunstpraktijk. Dit proces kan uiteindelijk weergegeven worden in interactieve performances, publicaties of expositie, afhankelijk van de context en de betrokken.